Giganci

Scenariusz i reżyseria: Marek Stecko

Muzyka: Jarosław Gawlik

Parafraza teksów z Księgi Izajasza: Mariusz Kozubek

Choreografia: Henryk Konwiński

Kostiumy: (w wykonaniu Teatru „A”), Marek Stecko

Projekcje multimedialne: Mariusz Kozubek

Scenografia, rekwizyty: Marek Stecko, Sebastian Rak

Projekty graficzne:Anna Tomik; Baśka Wesołowska

A w owych czasach byli na ziemi giganci

Kanwą dla spektaklu staje się cytat z biblijnej Księgi Rodzaju:

A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki. Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały.
Wtedy Bóg rzekł: „Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną: niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat”. A w owych czasach byli na ziemi giganci; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach. (Rdz 6,1-4)

Intrygujący passus, podejmowany w egzegezie zarówno w źródłach judaistycznych jak i chrześcijańskich doczekał się niezliczonej ilości interpretacji. Mało tego – podanie o gigantach jest archetypiczne – w licznych wariantach występuje w każdym innym kręgu kulturowym, choć nie zawsze giganci muszą być postrzegani negatywnie.

Wykładnia podania o gigantach skłoniła twórców spektaklu do refleksji nad „trwaniem w limitach”, danych nam po to, by własną wolność wyrażać w ramach owych limitów (jest w owym paradoksie coś tyleż pociągającego, co i „włos na głowie jeżącego”). Jest również ktoś na zewnątrz – intrygujący Obcy. Tu znowu ambiwalentnie – z jednej strony nęci odmiennością, egzotyką, z drugiej przeraża niemożnością zdefiniowania…

W proponowanej wykładni „wychodzenie ponad limit” przynosi nieszczęście – Synowie Boży (w spektaklu Meżczyźni), którzy obcują z ziemskimi niewiastami, płodzą Gigantów. W figurze tych ostatnich dostrzegamy niebezpieczną „inflację” (z łac. rozdęcie), formę zwyrodnienia, hipertrofii. Czy istnieje zatem szansa, by powrócić w prawidła limitu, rozpocząć naprawę natury? Tę kwestię, jako pytanie otwarte, gliwiccy artyści postanowili „sprezentować” widzom, współtworzącym przedstawienie.

Forma widowiska:

Giganci to duże, spektakularne przedsięwzięcie – sięgające do „klasycznych” środków wyrazu, przyjętych w poetyce teatru open-air (monumentalne formy scenograficzne, techniki fire-show, techniki akrobatyczne, układy choreograficzne, sugestywna muzyka, efekty wizualne, reżyseria świateł, projekcje multimedialne, monumentalne marionety wyobrażające Gigantów. Aktorzy kreujący Synów Bożych posługują się elementami akrobacji, wkraczają na scenę, spuszczając się po siatkach zawieszonych ponad sceną. Położona centralnie scena to przestrzeń zamieszkana przez Córki Ziemskie (tu odmienna, płynna plastyka ruchu/technika tańca). Ponad głowami widzów Intruzi uwodzą Córki Ziemskie. Zrodzeni z „mezaliansu” Giganci to animowane, ogromne marionety – unaocznienie hipertrofii. Całość spektaklu została opatrzona komentarzem – wyśpiewanym przez widoczną na projekcjach (3 ekrany stanowią integralną część planowanej scenografii) aktorkę, wokalistkę (w tej roli Katarzyna Groniec). Poetycki komentarz sięgający do strof z Księgi Izajasza dopina formalną klamrą widowisko, kładąc akcent na uniwersalny, opisujący ludzką kondycję wydźwięk Gigantów. W przedstawieniu prócz artystów na stałe związanych z Teatrem „A” biorą udział zaproszeni goście – artyści pracujący w cenionych teatrach w Polsce.

Premiera:

Gliwice; Park Chopina 28.07.2012 r. – w ramach 6. Międzynarodowego Festiwalu Artystów Ulicy „Ulicznicy” w Gliwicach

obsada

Angelika Chirowska,

Magdalena Cios,

Sylwia Kubacka – Werner, Małgorzata Grund-Bismor,

Grażyna Styś,

Leszek Styś,

Jacek Szwesta,

Maciej Trąbka,

Katarzyna Groniec – pieśni śpiewane w projekcjach multimedialnych