Siewca

scenariusz, reżyseria: Marek Stecko
projekty scenografii i kostiumy: Marek Stecko
oprawa plastyczna i grafika: Baśka Wesołowska
muzyka: Łukasz Grund

Te ziarna, które "padły na ziemię dobrą [...]

Korzystając z doświadczeń wcześniejszych przedstawień plenerowych, artyści gliwickiego Teatru „A” przygotowali spektakl fabularny – plastyczne, poetyckie widowisko, ilustrowane muzyką, wykonywaną na żywo.

Treść przedstawienia Siewca:

Spektakl oparty jest na kanwie ewangelicznej Przypowieści o siewcy, którą opowiedział Jezus zgromadzonym słuchaczom. Siewca wyszedł siać. Los poszczególnych ziaren jest odmienny – trzy pierwsze, padając: jedno – koło drogi, drugie – na grunt skalisty, wreszcie trzecie – między ciernie, zwracają uwagę na źródła niebezpieczeństwa, które nie pozwala ziarnu przynieść plonu. Te ziarna, które „padły na ziemię dobrą […] Wzeszły, wyrosły i wydały plon…”

Owa na pozór łatwa w odczytaniu fabuła (przypowieść ewangeliczna to przecież opowiastka, której zadaniem jest podawanie w przystępnej formie, „dotykanie” ważkich prawd religijnych,) intryguje niezwykłym potencjałem teatralnym i aktualnością – prowokuje pytania o jakość „życia duchowego” współczesnego człowieka.

Motyw Siewcy, zasiewu, ziarna, które „winno obumrzeć, by przynieść plon” to motywy nieustannie obecne w naszej kulturze, obecne ponadto jako wątki wegetatywne we wszystkich mitologiach.

Twórcy przedstawienia wykładnię Przypowieści o siewcy opierają na starochrześcijańskiej koncepcji (wyrosłej jeszcze z filozofii greckiej): Chrystus – Logos – tytułowy Siewca- Osobowe Słowo w spektaklu zostaje posłany przez Stwórcę Słowa Odwiecznego, aby siać „słowa” właśnie. Stawiając pytanie o Sprawcę wszystkiego, nawiązując do judeo – chrześcijańskiej (choć przecież uniwersalnej) koncepcji pierwotnej szczęśliwości, do biblijnego podania o Edenie, do koncepcji grzechu pierwotnego – twórcy zdecydowali się sięgnąć po muzyczne środki ekspresji. W tym miejscu w sukurs przyszła bogata tradycja metaforyzacji świata zrodzonego z muzyki – typiczne wydarzenia opowiadane są zgodnie z intuicją mitologiczną, w muzycznym dziele, o dramatycznym przebiegu.

Partyturę owego dzieła możemy rozpisać w następujący sposób:

Bóg – Sprawca świata „wzbudza” pierwotną harmonię (vide: harmonia/muzyka sfer, koncepcja rodem ze szkoły pitagorejskiej); ten stan szczęśliwości przerywa pojawienie się na świecie Zła – w opozycji do eufonii (dobrych dźwięków) wkrada się kakofonia – brzmienie fałszywe; człowiek zanurzony w takim świecie odczuwa głęboką tęsknotę za utraconą harmonią, to Siewca – Zbawca ofiarowując samego siebie (Ziarno, które przynosi plon stukrotny, obumierając uprzednio), staje się gwarantem zebrania na powrót rozsianych „słów” we wspólną „pieśń stworzenia”.

Wszędobylski fałszywy ton otrzymuje w spektaklu kolejną referencję: świat, w którym Zły staje się gospodarzem teleturnieju – on ustanawia reguły tej „gry”. Mamiąc kolejnych uczestników pozłotką „atrakcyjnych nagród”, wikłając ich w kicz i sztuczność owego show, prowadzi nieuchronnie do okrutnego „wyeliminowania z gry”. To Siewca, ktoś spoza „fabryki rozrywki”, może „przerwać emisję” teleturnieju, płacąc za to najwyższą cenę – Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (z Ewangelii Janowej; J 15, 13).

Forma przedstawienia:

Siewca to spektakl uliczny – świadomi tego faktu twórcy zdecydowali się przygotować przedstawienie plastyczne, w sekwencji widowiskowych scen fabularnych odsłaniające uniwersalną opowieść. Stąd w spektaklu miejsce na specyficzny ruch sceniczny, układy choreograficzne, efekty oparte na technikach fire – show, plastyczne postaci na szczudłach, szczególna rola kostiumu i scenografii.

Formę przedstawienia reguluje muzyka (grana na żywo przez multiinstrumentalistę, który wciela się w rolę Stwórcy Odwiecznego Słowa). Aktorzy obecni na scenie przejmują muzykę Stwórcy – ich muzyczna aktywność sprowadza się do eksperymentów wokalnych, wypracowania swoistego „języka intuicyjnych komunikatów pozawerbalnych”. Od czasu do czasu postaci budują wspólny, harmonijny śpiew. Na obecną w przedstawieniu warstwę muzyczną składają się zatem wokalizy aktorów i realizacje rytmiczno – melodyczne współpracującego z aktorami muzyka. Z założenia mamy do czynienia z muzyką organiczną, wyznaczoną rytmem, muzykę „podróżującą do źródeł”.

Siewca – pytanie o inspiracje:


Zapytany dlaczego podjął się tego tematu, Marek Markowski, pomysłodawca i reżyser spektaklu, wyznaje:

Pomysł przedstawienia jest efektem rozważań na temat śmierci i życia w obliczu wiary – nierozłącznych rzeczywistości, które wpisane są w naturę i świat człowieka. Przypowieść o siewcy wg słów Jezusa jest kluczem do zrozumienia innych przypowieści więc i tej prawdy, że rodzimy się i umieramy, że życie nieuchronnie zmierza do śmierci a ta jest początkiem Życia. W życiu też dokonujemy wyborów, które często decydują o tym jaką śmiercią umrzemy. Ponieważ te fakty zamknięte w kręgu wydarzeń spotykają się, Siewca chce być właśnie przedstawieniem o życiu, śmierci i Życiu. Także ofiara Siewcy, głównego bohatera spektaklu ma kluczowe znaczenie dla urzeczywistnienia prawdy o odkupieniu a tylko prawda wyzwala. W związku z tym chce być opowieścią o człowieku żyjącym samotnie w „cywilizowanym tłumie”; Stęskniony wśród Zabieganych, z trudem wpisujących w „napięty grafik” ziemskich sprawunków potrzebę i konieczność rozwoju wewnętrznego, duchowego.

Dofinansowanie projektu

 

obsada

Leszek Styś, Małgorzata Grund, Angelika Chirowska, Marcin Dzwonowski, Marek Stecko, Maciej Omylak (Łukasz Grund)

oprawa muzyczna

Łukasz Grund (inst. perkusyjne)
Marcin Dzwonowski (wokal)
Mariusz Misdzioł (Cyja)